امکانات

روشنایی زیادتر می‌شد، چشم‌هایم را که باز کردم یک تکه از انعکاس آفتاب روی سطح آب حوض که از دریچه‌ی اتاقم به سقف افتاده بود، می‌لرزید.

بوف کور

در گیر افکار نشوید، سعی در تغییر آن ها نکنید، تنها به مشاهده ی آن ها اکتفا کنید.

مقصود با هدف متفاوت است. مقصود چیزی نیست که بتوان به آن رسید. اما هدف در واقع حکم ایستگاهی است که شما را به مقصود نزدیک ترمی کند. مقصود آنقدر کلی هست که بتوان هر لحظه از زندگی را به آن ارتباط داد. اول باید مقصود زندگی را یافت بعد هدف ها را مشخص کرد. متاسفانه در اکثر موارد در نظام تربیت و آموزشی ما این حرکت وارونه ی ناقص است. به این معنی که هدف ها را دیگران قبلاْ مشخص کرده اند و شما باید آن ها را یکی بعد از دیگری فتح کنید. مثال مشخص‌اش کنکور است که از کودکی هدفی ترسیم شده بود و چه بسا حتی مشخص تر مثلاً دکتر یا مهندس شدن! و چون مقصودی تعریف نشده تا بخواهی افسرده و شکست خورده و ناراضی و معلوم الحال داریم.

مقصود خود را در زندگی پیدا کنید. اهدافش خود به خود نمایان می شود.

در متون و آیات و روایات و فرهنگ شفاهی بسیار زیاد به صبر توصیه شده ایم. از آنجایی که قدیمی ها هرچه می گقتند نتیجه ی دربافتی تجربی و شهودی از روال زندگی و روزگار بوده است (خرافات و باورهای عامیانه‌ به کنار، در اینجا منظورم فقط همان دریافت از اصول و روال زندگی است) زمانی که فضیلتی را سفارش می کردند معنی‌اش این بود که اصلی از اصول زندگی در طول سالیان سال آزمون و خطا جواب پس داده ‌است.

اما آنچه به آن صبر می گقتند و صبوری را فضیلتی دانسته اند تعریف امروزی‌اش می‌شود لذت بردن از لحظه‌ی حال. زندگی کردن در لحظه ی حال. چطور می شود در حال زندگی کرد و از حال لذت برد؟ با صبر  شکیبایی! و این دور بی انتها است. صبر را می شود آموخت، می شود تمرین کرد. صبوری یکی از بارزترین صفات مثبت و توانمندی های آدم حسابی‌ها است.